کوه های زباله پلاستیکی نه تنها منابع ارزشمند زمین را مصرف می کنند، بلکه اکوسیستم هایی را که به آنها وابسته ایم تهدید می کنند. با افزایش آلودگی «سفید»، چگونه می توانیم این چرخه را بشکنیم؟ پاسخ ممکن است در ظروف غذاخوری به ظاهر معمولی نهفته باشد. در سال‌های اخیر، PLA و PBAT - دو ماده زیست تخریب‌پذیر - به عنوان ستاره‌های نوظهور در زمینه بسته‌بندی پایدار ظاهر شده‌اند. چه چیزی این مواد را خاص می کند و چگونه می توانند جایگزین پلاستیک های سنتی شوند تا بار روی سیاره ما را کاهش دهند؟ بیایید نگاهی دقیق تر بیندازیم.

PLA یا اسید پلی لاکتیک، یک «پلاستیک سبز» واقعی است. بر خلاف پلاستیک های سنتی، مواد اولیه آن مبتنی بر نفت نیستند، بلکه از منابع تجدیدپذیر مانند نشاسته ذرت و نیشکر به دست می آیند. به عبارت ساده، قندهای استخراج شده از ذرت یا نیشکر تحت فرآیندهای تخمیر و پلیمریزاسیون قرار می گیرند تا در نهایت به PLA تبدیل شوند. این رویکرد «تبدیل ضایعات به منبع» وابستگی به سوخت های فسیلی را کاهش می دهد و انتشار کربن را از همان ابتدا کاهش می دهد.

PLA طیف وسیعی از کاربردها دارد، به ویژه در صنعت خدمات غذایی، جایی که معمولاً برای ساخت ظروف غذاخوری سازگار با محیط زیست مانند بشقاب، کاسه و فنجان یکبار مصرف استفاده می شود. این اقلام شبیه و عملکردی مانند ظروف غذاخوری پلاستیکی معمولی دارند و مقاومت در برابر حرارت و دوام کافی را برای استفاده روزمره ارائه می دهند. از همه مهمتر، ظروف غذاخوری PLA را می توان پس از استفاده کمپوست کرد، در نهایت تجزیه شده و به طبیعت باز می گردد.

با این حال، شایان ذکر است که PLA برای تجزیه مناسب به شرایط خاصی نیاز دارد. تأسیسات کمپوست صنعتی، که دمای مناسب، رطوبت و محیط میکروبی را فراهم می کنند، معمولاً برای تسریع در فرآیند تجزیه مورد نیاز هستند. تحت شرایط کمپوست ایده آل، PLA می تواند به طور کامل در عرض چند ماه تجزیه شود و با حداقل تأثیر زیست محیطی به دی اکسید کربن و آب تبدیل شود.

بر خلاف PLA، PBAT (پلی بوتیلن آدیپات ترفتالات) یک پلاستیک زیست تخریب پذیر نیمه مصنوعی است. در حالی که ماده اولیه اصلی آن نفت است، اصلاحات شیمیایی به PBAT زیست تخریب پذیری عالی می دهد. اگرچه به طور کامل از منابع تجدیدپذیر به دست نمی آید، PBAT نقش مهمی در افزایش عملکرد مواد و ترویج تخریب دارد.

ویژگی برجسته PBAT انعطاف پذیری آن است. در حالی که PLA استحکام و سفتی را ارائه می دهد، شکننده است و مستعد شکستن است. از سوی دیگر، PBAT خاصیت ارتجاعی و چقرمگی را فراهم می کند و آن را به یک مکمل ایده آل برای PLA تبدیل می کند. در عمل، PBAT اغلب با PLA مخلوط می شود تا استحکام و انعطاف پذیری محصول نهایی را بهبود بخشد. به عنوان مثال، بسیاری از اقلام ظروف غذاخوری و کیسه های بسته بندی قابل کمپوست از ترکیبی از PLA و PBAT ساخته شده اند.

علاوه بر این، PBAT سریعتر از PLA تجزیه می شود. در محیط های کمپوست صنعتی، PBAT می تواند در مدت زمان کوتاه تری به دی اکسید کربن، آب و زیست توده تجزیه شود و آن را به ماده ای مطلوب تر برای کاربردهایی که نیاز به تخریب سریع دارند تبدیل می کند.

در حالی که هر دو PLA و PBAT زیست تخریب پذیر هستند، اما در منابع مواد اولیه، خواص و فرآیندهای تخریب متفاوت هستند. در اینجا یک مقایسه دقیق آورده شده است:

• منابع مواد اولیه: PLA از منابع تجدیدپذیر مانند ذرت و نیشکر به دست می آید، در حالی که PBAT عمدتاً مبتنی بر نفت است.
• خواص: PLA قوی و سفت است اما شکننده است. PBAT انعطاف پذیر و الاستیک است.
• فرآیند تخریب: هر دو ماده در شرایط کمپوست صنعتی تجزیه می شوند، اما PBAT سریعتر تجزیه می شود.
• کاربردها: PLA به طور گسترده در ظروف غذاخوری، بسته بندی و منسوجات استفاده می شود، در حالی که PBAT اغلب با PLA مخلوط می شود تا عملکرد محصول را افزایش دهد.

به طور خلاصه، PLA و PBAT هر کدام مزایای منحصر به فردی دارند و خواص مکمل آنها را برای کاربردهای مختلف مناسب می کند. بسته به نیازهای خاص، می توان از آنها به صورت جداگانه یا ترکیبی برای دستیابی به مزایای زیست محیطی مطلوب استفاده کرد.

مهمترین مزیت PLA و PBAT نسبت به پلاستیک های معمولی، زیست تخریب پذیری آنها است. پلاستیک های سنتی مانند پلی اتیلن (PE) و پلی پروپیلن (PP) می توانند قرن ها یا حتی هزاران سال طول بکشد تا تجزیه شوند و باعث آلودگی شدید محیط زیست شوند. در مقابل، PLA و PBAT بسیار سریعتر تجزیه می شوند و به طور قابل توجهی ردپای اکولوژیکی آنها را کاهش می دهند.

سایر مزایا عبارتند از:

• انتشار کربن کمتر: مواد اولیه تجدیدپذیر PLA منجر به انتشار بسیار کمتری در طول تولید نسبت به پلاستیک های سنتی می شود. PBAT، اگرچه مبتنی بر نفت است، اما انتشار تولید نسبتاً کمی نیز دارد.
• کاهش مصرف منابع: اتکای PLA به منابع تجدیدپذیر وابستگی به سوخت های فسیلی را کاهش می دهد. PBAT نیز می تواند بازیافت و استفاده مجدد شود و منابع را بیشتر حفظ کند.
• غیر سمی و ایمن: PLA و PBAT حاوی مواد مضر نیستند که بتوانند به غذا منتقل شوند و آنها را به انتخابی ایمن برای بسته بندی مواد غذایی تبدیل می کند.
• بدون آلودگی میکروپلاستیک: پلاستیک های معمولی در حین تجزیه، میکروپلاستیک تولید می کنند که می تواند خاک، آب را آلوده کرده و حتی وارد بدن انسان شود. با این حال، PLA و PBAT در حین تجزیه میکروپلاستیک تولید نمی کنند.

PLA و PBAT در حال حاضر در جنبه های مختلف زندگی روزمره تفاوت ایجاد می کنند. در اینجا چند نمونه آورده شده است:

• ظروف غذاخوری سازگار با محیط زیست: ظروف غذاخوری PLA به طور فزاینده ای توسط رستوران ها، کافه ها و برگزارکنندگان رویداد به عنوان جایگزینی پایدار برای وسایل پلاستیکی معمولی پذیرفته می شود.
• بسته بندی قابل کمپوست: PLA و PBAT در بسته بندی مواد غذایی، بسته بندی محصولات کشاورزی و موارد دیگر استفاده می شوند. این مواد را می توان در کنار زباله های مواد غذایی کمپوست کرد و به کود ارزشمند تبدیل کرد.
• فیلم های کشاورزی زیست تخریب پذیر: PLA و PBAT را می توان به فیلم های مالچ زیست تخریب پذیر برای کشاورزی تبدیل کرد. بر خلاف فیلم های پلاستیکی سنتی، این فیلم ها را می توان پس از استفاده در خاک دفن کرد، جایی که به طور طبیعی تجزیه می شوند.

با درک مزایای PLA و PBAT، همه می توانند به روش های کوچک اما معنادار به حفاظت از محیط زیست کمک کنند:

• هنگام غذا خوردن در بیرون یا میزبانی رویدادها، ظروف غذاخوری PLA یا قابل کمپوست را انتخاب کنید.
• هنگام خرید، محصولات با بسته بندی PLA یا PBAT را در اولویت قرار دهید.
• با دور انداختن ظروف غذاخوری PLA و بسته بندی های قابل کمپوست در سطل های تعیین شده، در مرتب سازی زباله ها شرکت کنید.
• از مشاغلی که متعهد به توسعه و تولید مواد پایدار هستند، حمایت کنید.

ظهور مواد زیست تخریب پذیر مانند PLA و PBAT راه حلی امیدوارکننده برای آلودگی پلاستیکی ارائه می دهد. در حالی که چالش هایی باقی مانده است، پیشرفت های مداوم در فناوری و کاهش هزینه ها احتمالاً نقش آنها را در آینده گسترش می دهد. با پذیرش این نوآوری ها - با شروع یک «انقلاب ظروف غذاخوری» - ما می توانیم به طور جمعی به سمت دنیایی سبزتر و پایدارتر حرکت کنیم.